Ook in Utrecht was de aanvoer van voedsel onvoldoende. Hierdoor kregen kinderen onvoldoende voedsel binnen. Om de kinderen in deze plaatsen aan te laten sterken werd er besloten ze buiten Utrecht bij gastgezinnen onder te brengen. In 1944 en 1945 zijn er ook in (de gemeente) Tubbergen kinderen ondergebracht. Net als in de rest van Nederland waren in Tubbergen ook de goederen weliswaar op de bon, maar er was toch voor iedereen te eten. Van een hongersnood zoals in het westen van Nederland was hier geen sprake.

Niet alle kinderen uit Utrecht kwamen in aanmerking om uitgezonden te worden naar het het Oosten of Noorden van Nederland. Er werden richtlijnen opgesteld. In eerste instantie kwamen kinderen in de leeftijd van 0 tot 14 jaar in aanmerking, werden medisch gekeurd. De uitzending van deze kinderen bij gastgezinnen zal in de eerst plaats beëindigd worden wanneer de oorlog ten einde zal zijn. Ouders of voogd mochten niet op bezoek, eventueel briefcontact mocht alleen via een correspondentieadres en niet rechtstreeks met de kinderen verlopen. Daarnaast wordt er van de ouders verwacht dat zij de kinderen voorzien van in goede staat verkerende kleding, 2 paar schone kleding, nachtgoed, toiletartikelen en voor de reis een deken. Een aanbeveling vanuit de IKO, die de uitzending van kinderen vanuit Utrecht regelde, was een klein bedrag zakgeld voor kleine uitgaven zoals eventuele postzegels. Naast het meegeven van kleding en zakgeld waren de ouders of de voogd van de kinderen verplicht de distributiestamkaart met bijbehorende bonen mee te geven. Dit was nodig om voedsel te kunnen kopen. Tijdens het transport van de kinderen naar de pleeggezinnen en tijdens het verblijf bleven de ouders aansprakelijk voor de kinderen. Zo ook voor de eventuele kosten ten gevolge van ziekte of een ongeval.